Βιβλία: American Pastoral του Philip Roth

 

(λίγα λόγια για το βιβλίο, αντί ενός πιο formal review, όπως τα έγραψα σε σχόλιο ανάρτησής μου στο fb, στις 13/5/2021)

χμ, σκέψου ένα πολύ αργό αλλά και πυκνό βιβλίο, που -πιθανώς και λόγω της αγγλικής στην οποία το διάβασα- στις πρώτες του 80 (εισαγωγικές) σελίδες, ήμουν έτοιμος να αφήσω (όπως μπορεί να σου επιβεβαιώσει ο Achilleas που μου το δάνεισε, άλλωστε), σκέψου πολλές σελίδες βασανιστικά αναλυτικών περιγραφών για τον τρόπο που φτιάχνονται τα καλύτερα δερμάτινα γάντια (ο "ήρωας" κληρονομεί ένα τέτοιο εργοστάσιο από τον Εβραίο, μετανάστη πατέρα του), σκέψου αρκετά αναλυτικές περιγραφές σχετικά με τον τρόπο που μπορείς να κουμαντάρεις βοοειδή (η γυναίκα του "ήρωα", αγοράζει ένα κοπάδι και ασχολείται με αυτό, σε μια προσπάθειά της να μην την θυμούνται απλά ως μία πρώην φιναλίστ σε καλλιστεία), αλλά σκέψου και Αμερική αρχικά δεκαετίας '40, post WWII, Αμερικάνικο όνειρο (ένας εβραίος τοπ αθλητής, μετά τον πόλεμο, παντρεύεται μια καθολική καλλονή, και ταυτόχρονα, όπως είπαμε, διαχειρίζεται ένα πετυχημένο εργοστάσιο γαντιών), αλλά έως και δεκαετία '60, με λίγο από '70, κοινωνικές και φυλετικές αναταραχές, επεισόδια, θρησκείες (υπάρχει προς το τέλος ένας απολαυστικός διάλογος μεταξύ του εβραίου πατέρα του "ήρωα" και της καθολικής υποψήφιας νύφης του, μία διαπραγμάτευση ουσιαστικά μεταξύ των δύο θρησκειών, αλλά και ένα τεστ πριν την δεχτεί οριστικά στην οικογένεια, ένας διάλογος, ο οποίος καταφέρνει ταυτόχρονα να δώσει απρόσμενο βάθος στον χαρακτήρα της γυναίκας του "ήρωα"), πόλεμος του Βιετνάμ, και πώς όλο αυτό ισορροπεί μεταξύ του παγκόσμιου και του πιο προσωπικού - βλέπεις, η κόρη του ζευγαριού, μια ευφυής αλλά πολύ προβληματισμένη (και με ένα πρόβλημα τραυλίσματος) έφηβη, της οποίας -θεωρητικά- δεν λείπει τίποτα, την οποία οι γονείς της λατρεύουν, μια μέρα αποφασίζει να βάλει μία (αληθινή) βόμβα σε ένα κατάστημα. Η συνάντηση πατέρα-κόρης, κάποια χρόνια μετά το συμβάν. Ο διάλογος που ακολουθεί τη συνάντηση, ανάμεσα στον "ήρωα" και τον αδερφό του. Εξαιρετικά γραμμένες, απίστευτα δυνατές. Κυρίως όμως ένα τραπέζι φιλικών οικογενειών, και όσα συμβαίνουν γύρω από αυτό (μια σκηνή, η κλιμάκωση του βιβλίου ουσιαστικά, η οποία μπορεί και να τραβάει για πάνω από 80 σελίδες). Έτυχε να την διαβάζω την πιο μαύρη περίοδο της πανδημίας, κάπου τον Δεκέμβριο, συναρπαστικά γραμμένη, συγκλονιστική. Αλλά ταυτόχρονα με δυσκόλεψε τόσο πολύ.

Αν δεν σε κάλυψα, τα υπόλοιπα θα σου τα πει η Areta 

 (συμπληρωματικά να σημειώσω εδώ ότι δεν της είχε αρέσει ιδιαίτερα το Human Stain του ιδίου, το οποίο εγώ είχα επίσης λατρέψει).

Βιβλία: Κεσόγλου, Coe, Mehdi

 

Η Λούση Λου είναι μια από μας - Σταμάτης Κεσόγλου

Τι ωραίο πλιάτσικο! - Τζόναθαν Κόου

Τίποτε δεν χάνεται - Cloe Mehdi

[αρχική ανάρτηση στο facebook στις 13.05.2021]

ώρα για ντουζ

 

[αρχική ανάρτηση στο facebook στις 08.08.2021]

Ο Φασμάτιος και το Κολοκύθιον

 

Θέατρο spookyων 

by George

[αρχική ανάρτηση στο facebook στις 16.10.2021]

σού

 

by νικόλας 

[αρχική ανάρτηση στο facebook στις 14.11.2021]

Castlevania 1

 

Είπαμε να δούμε ένα απλό anime με βρικόλακες, αίμα και τα συναφή, και πέσαμε στο Castlevania.

[αρχική ανάρτηση στο facebook στις 04.01.2022]

Τα τραγούδια του Γιώργου και του Νικόλα - VIII

 Time Warp - Tenacious D

(Φθινόπωρο 2020)

[2ο κύμα, καραντίνα, πολιτική ανισορροπία (στην καλύτερη), ένα γενικό μούδιασμα εντός κι εκτός, και λίγο από αμερικανικές εκλογές -

τελικά "it's just a jump to the LEFT"]

Ορισμοί

[Cambridge Dictionary] 
living room 
noun 
[ C ] 
uk /ˈlɪv.ɪŋ ˌruːm/ 
us /ˈlɪv.ɪŋ ˌruːm/ 
the room in a house or apartment that is used for relaxing in and entertaining guests 

[Εμείς] 
Οκ, το χουμε:

Stranger Things 3 + Philip Glass = Excellent summer TV

Το Stranger Things τα πήγε εξαιρετικά στην 3η του σεζόν. Ήταν πραγματικά ιδανική, ανάλαφρη τηλεόραση, ό,τι πρέπει για ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Θα βρεις εκεί όλα τα γνωστά συστατικά σε ένα πακέτο που μπορεί να μην έχει πλέον το στοιχείο της έκπληξης της 1ης φοράς, αλλά ήταν σαφώς καλοδουλεμένο, πολύ συμπαγές (ναι, αυτό είναι μια αναφορά στη 2η σεζόν), με όσα αγαπήσαμε (εϊτίλα, δυνατό soundtrack με τραγούδια της εποχής, το γνωστό πια καστ που μεγαλώνει όμορφα, και φυσικά πολλά τέρατα).

Bonus το (ευπρόσδεκτο) έξτρα gore, το arc του Billy και η Maya Hawke (δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη επιλογή για τον ρόλο).
Βέβαια, όλα αυτά μάλλον δεν θα τα έγραφα αν δεν υπήρχε εκείνο το κλείσιμο του 6ου επεισοδίου, που συνοδευόταν από το παρακάτω (ή παραπάνω;) κομμάτι.

Βιβλία: Arthur & George του Julian Barnes και Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων (The Dispossessed) της Ursula LeGuin

Look what I read this winter (τέλη φθινοπώρου με αρχές άνοιξης, για να ακριβολογούμε). 

Το πρωινό bus reading καλά κρατεί. Ο (πρώτος μου) Julian Barnes στο "Άρθουρ & George" περιγράφει αργά και σχολαστικά αλλά με τρόπο που προσωπικά με κράτησε με χαρακτηριστική ευκολία, μια πραγματικά συναρπαστική πραγματική ιστορία. 
Η (επίσης) πρώτη μου Ursula LeGuin στο "Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων (The Dispossessed)" γράφει scifi αλλά στην ουσία γράφει για πολιτική, φιλοσοφία, οικολογία (και όχι μόνο), καταπιάνεται με έννοιες/δομές/θέματα όπως το άτομο, η οικογένεια, η αλληλεγγύη, η ελευθερία (και όχι μόνο), και όλα αυτά με τρόπο άμεσο και απλό. 
 Συνοψίζοντας με μια λέξη για τα δύο βιβλία, το ένα εξαιρετικό το άλλο σημαντικό. 

[αρχική ανάρτηση στο instagram στις 14.03.2019]

Βιβλία: Μαύρος Κύκνος (Black Swan Green) του David Mitchell

Τι είναι ο "Μαύρος Κύκνος" (Black Swan Green) του David Mitchell;
Είναι ένα ακόμα βιβλίο για την εφηβεία ή το πέρασμα σε αυτήν που όμως κατορθώνει να μιλήσει για πολλά περισσότερα, με τρόπο που ποτέ δεν μου φάνηκε βαρετός.
Στα 13 του κεφάλαια περιγράφει (όχι τόσο) τυχαίες στιγμές από ισάριθμους, διαδοχικούς μήνες της ζωής του ήρωά του, στη βρετανική επαρχία του 1982.
Και μαζί με την περιγραφή του πρώτου τσιγάρου ή του πρώτου φιλιού (που ακούγονται αρκετά κλισέ, αλλά ο τρόπος που δίνονται, τελικά δεν είναι και τόσο), καταφέρνει να μιλήσει για την ποίηση, την ομορφιά, το bullying, τη βραδυγλωσσία.
Αλλά και για την απώλεια, την ανάγκη για αποδοχή, την οικογένεια.
Αλλά και για την Αγγλία της Θάτσερ και τα Φωκλαντ (ο Mitchell βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει, χωρίς ποτέ να γίνεται κουραστικός).
Και όλα αυτά -σε μία άκρως ενδιαφέρουσα επιλογή του συγγραφέα- δίνονται μέσα από τη ματιά ενός 13χρονου αγοριού, του Jason Taylor, που σημαίνει ότι συχνά η πραγματικότητα μπερδεύεται με τη φαντασία, οι περιγραφές άλλες φορές φαντάζουν απλοϊκές, άλλες ιδιαίτερα οξυδερκείς, είναι όμως πάντα ζωντανές και ευαίσθητες, όπως ο νεαρός ήρωάς του.
Στα θετικά οι ευφάνταστοι χαρακτήρες που δεν θα δυσκολευτείτε να εντοπίσετε (όπως ο Hugo ή η Madame Crommelynck - που διαβάζω ότι εμφανίζονται και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα). Επίσης, είναι ενδιαφέρον πώς ενώ αρχικά με ξένισε ο (θεωρητικά απότοπος) τρόπος που κλείνουν ορισμένα κεφάλαια, στο τέλος του βιβλίου αισθάνθηκα ότι ο κύκλος της περιγραφής (και της ζωής του ήρωα) ολοκληρώνεται ιδανικά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το κείμενο είναι γεμάτο με (pop) αναφορές από τη δεκαετία του '80, από τη μουσική, την τηλεόραση, τα φαγητά, τις καταναλωτικές συνήθειες.
Κλείνοντας, να σημειώσω ότι η μετάφραση στα ελληνικά από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου μου άφησε μια καλή αίσθηση.
Εν ολίγοις, ο Μαύρος Κύκνος είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε (πολύ).
(αντικειμενικά: 4 από 5 αστεράκια, υποκειμενικά: αστεράκια στο φουλ).

(1) για να μην μπερδευτείτε, σε περίπτωση που αναρωτιέστε ακόμα δηλαδή, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με την ταινία του Aronofsky.
(2) όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο της έκδοσης που έπεσε στα χέρια μου (Ελληνικά Γράμματα, 4η έκδοση, 2008) ψιλοέφριξα (εξώφυλλα που απεικονίζουν τον ήρωα, σε φωτογραφία, ποτέ δεν ήταν του γούστου μου). Όσο όμως διάβαζα το βιβλίο, το αποδέχτηκα ως αρκετά ταιριαστό με το περιεχόμενό του (it grew on me, που λένε).

Columbus (the movie)

(το είδαμε στις 26.03.2019)

4.5/5

Το μισό αστεράκι, γιατί έχω soft spot για τον John Cho από την εποχή των Harold & Kumar, γιατί Kogonada (μπορείς να σκεφτείς πιο cool όνομα σκηνοθέτη;), γιατί Αρχιτεκτονική.

bonus: books vs. video games.

(έχει και άλλα που μου ρχονται σιγά σιγά αλλά θα κρατηθώ - δείτε το και προσθέστε τα δικά σας.)

Βιβλία: Διαφθορά (Filth) και Crime του Irvine Welsh

Όταν διάβασα τη Διαφθορά (Filth) πριν 16-17 χρόνια, είχα απλά συγκλονιστεί. Λογικά την πρόσθεσα κατευθείαν σε μια μικρή λίστα με (πολυ)αγαπημένα βιβλία που είχα φτιάξει (και παραμένει) στο μυαλό μου. Εδώ να σημειώσω ότι δεν υπήρξα ποτέ μέγα fan του Trainspotting, του γνωστότερου βιβλίου του Irvine Welsh, που είχε προηγηθεί. Όπως καταλαβαίνει κανείς, έσπευσα να αγοράσω το Crime, το άτυπο δηλαδή sequel, όταν κυκλοφόρησε. Για πολλούς και διάφορους λόγους, χρειάστηκε να περάσουν ν χρόνια μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου, κάτι που έκανα επιτέλους φέτος το καλοκαίρι -αρχίζοντας παράλληλα ένα ιδιότυπο bus reading τις πολύ πρωινές ώρες. Το Crime, λοιπόν, είναι ένα σαφώς πολύ αξιόλογο βιβλίο που σε καμία σελίδα δεν φοβάται το πολύ λεπτό, κεντρικό θέμα, με το οποίο επιλέγει να ασχοληθεί. Είναι ένα άξιο sequel (χωρίς να φτάνει βέβαια το πρώτο βιβλίο). Όσον αφορά στο φινάλε του, ενδεχομένως αρχικά να ξενίζει (συγκριτικά με το απίστευτα σκοτεινοβαρυκιασήκωτο φινάλε του Filth), αλλά τελικά ίσως να μην ειναι τόσο happy, όσο φαίνεται. Ή, απλά ίσως εγώ να προτίμησα να το δω έτσι. Recommended προφανώς και τα δύο. 

[αρχική ανάρτηση στο instagram στις 11.09.2018]