Δύο βιβλία - ας τα πάρουμε με τη σειρά που τα διάβασα.
Το Good Omens καθόταν στη βιβλιοθήκη μου για τα, τουλάχιστον, 6, 7, 8, 10 τελευταία χρόνια; Το είχα αποκτήσει μετά από προτροπή του αγαπητού dalai (aka Theo Sarlas).
Τον Pratchett τον γνώριζα από την εποχή των adventures. To Discworld που βασίστηκε στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του, θεωρούνταν (πολύ) δύσκολο, και δεν έτυχε να το παίξω (άλλωστε πάντα ήμουν a LucasArts guy). Κάποτε σκεφτόμουν να διαβάσω κάποιο Disworld βιβλίο του, αλλά, ακόμα και σε ελληνικό βιβλιοπωλείο που κοίταξα, βρήκα τόσους διαφορετικούς τίτλους, που δεν τόλμησα - δεν είχα ιδέα αν κάποιο άξιζε παραπάνω από κάποιο άλλο, και αν αυτό που διάλεγα κατά τύχη έβγαινε μάπα; κλπ κλπ.
Παρομοίως και με τον Gaiman. Τον γνώριζα, χωρίς να τον έχω διαβάσει. Είχα ακουστά κάποια έργα του (Stardust, Coraline, Sandman), ενώ το American Gods που επίσης βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου από τα παλιά, νομίζω ότι θα προλάβει (δυστυχώς και αυτό) να δει την τηλεοπτική του μεταφορά να γίνεται πραγματικότητα, πριν αξιωθώ να ασχοληθώ εγώ μαζί του.
Γιατί έκανα αυτή την εισαγωγή; Γιατί πολύ θα ήθελα να αναγνωρίσω τα στυλ των δύο συγγραφέων στην τελική μορφή του Good Omens. Tο βιβλίο, πάντως, το διάβασα αρκετά εύκολα (παρά τις αντίξοες συνθήκες ανάγνωσης που διανύουμε τα τελευταία, εχμ, 5-6, μην πω, 9-10 χρόνια). Υπήρχαν κάποια σημεία που καθυστέρησα λίγο παραπάνω, ίσως γιατί με κούρασαν κάπως, αλλά δεν ήταν πολλά. Την ίδια στιγμή, όμως, θεωρώ ότι ως βιβλίο, περίμενα και ήθελα να μου αρέσει περισσότερο. Περιείχε μερικές εξαιρετικές στιγμές (θα διάβαζα ή θα έβλεπα φανατικά ένα σπινόφ με Crowley και Aziraphale και όλη τους τη σχέση από την αρχή του κόσμου, η ιδέα πάνω στην οποία χτίζεται η υπόθεση είναι φανταστική, οι χαρακτήρες της Anathema Device και του Newton Pulsifer ζωντανεύουν με μεράκι, και η σχέση τους, παρότι δεν περιγράφεται σε βάθος, φαντάζει εντελώς φυσική) αλλά και άλλες που δεν πετυχαίνουν ακριβώς το στόχο τους (οι 4 καβαλάρηδες της Αποκάλυψης έχουν ένα εντυπωσιακό setup που όμως καταλήγει, και λήγει, μάλλον άδοξα, σε ένα φινάλε που είναι αρκετά εφευρετικό, εμένα, όμως, δεν με κάλυψε).
Τελικά τι; Θα το συνιστούσα; Μάλλον ναι - αρκετά ευχάριστο, αρκετά πρωτότυπο, αρκετά ενδιαφέρον.
Βιβλίο νούμερο 2. Σταθμός Έντεκα. Μου το δάνεισε ο Θανάσης Γ., και πρέπει να τον ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου έδωσε. Το τελείωσα σε χρόνο ρεκόρ, για τα δεδομένα που περιέγραψα νωρίτερα. Ένα βιβλίο που σίγουρα δεν είναι σούπερ πρωτότυπο, αλλά είναι πολύ προσεγμένο, πολύ ενδιαφέρον, πολύ καλογραμμένο. Δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι διαφορετικό για ένα μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ-δράμα-τρόμου - πόσο, μάλλον, αν αυτό περιγράφει, ανάμεσα στα άλλα, τις περιπέτειες ενός περιπλανώμενου θιάσου που παίζει Σαίξπηρ και κλασσική μουσική. Δεν μένει, όμως, μόνο εκεί. Η ιδέα του κόμικ που δεν τελειώνει ποτέ (αλλά θα άξιζε να έχει εκδοθεί) καθώς και το χρονικό μπρος-πίσω, πριν και μετά το τέλος του κόσμου-όπως-τον-ξέρουμε, δίνουν πολλά bonus points. Ωραίο βιβλίο, πραγματικά το ρούφηξα, και χαίρομαι ιδιαίτερα που πρόλαβα την κινηματογραφική μεταφορά που (δικαίως και ελπίζω με επιτυχία) του επιφυλάσσεται (απ'ότι διαβάζω).
