(λίγα λόγια για το βιβλίο, αντί ενός πιο formal review, όπως τα έγραψα σε σχόλιο ανάρτησής μου στο fb, στις 13/5/2021)
χμ, σκέψου ένα πολύ αργό αλλά και πυκνό βιβλίο, που -πιθανώς και λόγω της αγγλικής στην οποία το διάβασα- στις πρώτες του 80 (εισαγωγικές) σελίδες, ήμουν έτοιμος να αφήσω (όπως μπορεί να σου επιβεβαιώσει ο Achilleas που μου το δάνεισε, άλλωστε), σκέψου πολλές σελίδες βασανιστικά αναλυτικών περιγραφών για τον τρόπο που φτιάχνονται τα καλύτερα δερμάτινα γάντια (ο "ήρωας" κληρονομεί ένα τέτοιο εργοστάσιο από τον Εβραίο, μετανάστη πατέρα του), σκέψου αρκετά αναλυτικές περιγραφές σχετικά με τον τρόπο που μπορείς να κουμαντάρεις βοοειδή (η γυναίκα του "ήρωα", αγοράζει ένα κοπάδι και ασχολείται με αυτό, σε μια προσπάθειά της να μην την θυμούνται απλά ως μία πρώην φιναλίστ σε καλλιστεία), αλλά σκέψου και Αμερική αρχικά δεκαετίας '40, post WWII, Αμερικάνικο όνειρο (ένας εβραίος τοπ αθλητής, μετά τον πόλεμο, παντρεύεται μια καθολική καλλονή, και ταυτόχρονα, όπως είπαμε, διαχειρίζεται ένα πετυχημένο εργοστάσιο γαντιών), αλλά έως και δεκαετία '60, με λίγο από '70, κοινωνικές και φυλετικές αναταραχές, επεισόδια, θρησκείες (υπάρχει προς το τέλος ένας απολαυστικός διάλογος μεταξύ του εβραίου πατέρα του "ήρωα" και της καθολικής υποψήφιας νύφης του, μία διαπραγμάτευση ουσιαστικά μεταξύ των δύο θρησκειών, αλλά και ένα τεστ πριν την δεχτεί οριστικά στην οικογένεια, ένας διάλογος, ο οποίος καταφέρνει ταυτόχρονα να δώσει απρόσμενο βάθος στον χαρακτήρα της γυναίκας του "ήρωα"), πόλεμος του Βιετνάμ, και πώς όλο αυτό ισορροπεί μεταξύ του παγκόσμιου και του πιο προσωπικού - βλέπεις, η κόρη του ζευγαριού, μια ευφυής αλλά πολύ προβληματισμένη (και με ένα πρόβλημα τραυλίσματος) έφηβη, της οποίας -θεωρητικά- δεν λείπει τίποτα, την οποία οι γονείς της λατρεύουν, μια μέρα αποφασίζει να βάλει μία (αληθινή) βόμβα σε ένα κατάστημα. Η συνάντηση πατέρα-κόρης, κάποια χρόνια μετά το συμβάν. Ο διάλογος που ακολουθεί τη συνάντηση, ανάμεσα στον "ήρωα" και τον αδερφό του. Εξαιρετικά γραμμένες, απίστευτα δυνατές. Κυρίως όμως ένα τραπέζι φιλικών οικογενειών, και όσα συμβαίνουν γύρω από αυτό (μια σκηνή, η κλιμάκωση του βιβλίου ουσιαστικά, η οποία μπορεί και να τραβάει για πάνω από 80 σελίδες). Έτυχε να την διαβάζω την πιο μαύρη περίοδο της πανδημίας, κάπου τον Δεκέμβριο, συναρπαστικά γραμμένη, συγκλονιστική. Αλλά ταυτόχρονα με δυσκόλεψε τόσο πολύ.
Αν δεν σε κάλυψα, τα υπόλοιπα θα σου τα πει η Areta
(συμπληρωματικά να σημειώσω εδώ ότι δεν της είχε αρέσει ιδιαίτερα το Human Stain του ιδίου, το οποίο εγώ είχα επίσης λατρέψει).
