Ακολουθεί βιωματικό ποστ (ή κάτι τέτοιο).
Χθες το απόγευμα τα δύο νεότερα μέλη της οικογένειας (the two boys) μας έκαναν τη χάρη και έπαιξαν, χωρίς ιδιαίτερες διακοπές, για περίπου 1 συνεχή ώρα. Δεν ξέρω αν είναι ρεκόρ, αλλά σίγουρα αποτελεί μια εξαιρετική επίδοση.
Την πρώτη μισή ώρα το παιχνίδι τους ήταν το εξής. Πήραν στα χέρια τους από ένα κομμάτι φελιζόλ (ευτυχώς το κουτί της νέας τοστιέρας περιείχε δύο, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν) και ο καθένας προσπαθούσε να διαλύσει το δικό του σε όσο μικρότερα κομματάκια γινόταν. Ο μεγάλος προνόησε και τοποθέτησε μια λεκάνη μπροστά του, μέσα στην οποία έριχνε τα αποτελέσματα των κόπων του. Ο μικρός πάλι, όχι. Τέλος πάντων, μικρό το κακό, μπροστά στην ημίωρη σχετική ηρεμία.
Τη δεύτερη μισή ώρα, το παιχνίδι τους μεταφέρθηκε στο μεγάλο κρεβάτι (του μπαμπά και της μαμάς), και πήγαινε κάπως έτσι: στέκονταν και οι δύο όρθιοι, και συναγωνίζονταν στο ποιος από τους δύο θα κάνει την πιο θεαματική πτώση/βουτιά. Ευτυχώς όλες οι πτώσεις/βουτιές βρήκαν στόχο (κανείς από τους δύο δεν βρέθηκε με τα μούτρα στο πάτωμα), ενώ σε μία τέλεια επίδειξη συνεννόησης και συγχρονισμού (!), δεν είχαμε συγκρούσεις κεφαλιών ή άλλα συναφή ατυχήματα.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί σήμερα που γυρίζαμε με τον μεγάλο από την απογευματινή δραστηριότητα και αναρωτήθηκα (δυνατά) αν ο μικρός θα έχει ήδη κοιμηθεί μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, η επιθυμία του (μεγάλου) ήταν να βρει τον μικρό ξύπνιο για να συνεχίσουν το χθεσινό παιχνίδι.
Βρισκόμαστε άραγε στην απαρχή μιας νέας εποχής;
υγ. η νέα τοστιέρα -αν και πολύ νωρίς ακόμα- παρουσιάζει δείγματα καλού ψησίματος.
