Stranger Things 3 + Philip Glass = Excellent summer TV

Το Stranger Things τα πήγε εξαιρετικά στην 3η του σεζόν. Ήταν πραγματικά ιδανική, ανάλαφρη τηλεόραση, ό,τι πρέπει για ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Θα βρεις εκεί όλα τα γνωστά συστατικά σε ένα πακέτο που μπορεί να μην έχει πλέον το στοιχείο της έκπληξης της 1ης φοράς, αλλά ήταν σαφώς καλοδουλεμένο, πολύ συμπαγές (ναι, αυτό είναι μια αναφορά στη 2η σεζόν), με όσα αγαπήσαμε (εϊτίλα, δυνατό soundtrack με τραγούδια της εποχής, το γνωστό πια καστ που μεγαλώνει όμορφα, και φυσικά πολλά τέρατα).

Bonus το (ευπρόσδεκτο) έξτρα gore, το arc του Billy και η Maya Hawke (δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη επιλογή για τον ρόλο).
Βέβαια, όλα αυτά μάλλον δεν θα τα έγραφα αν δεν υπήρχε εκείνο το κλείσιμο του 6ου επεισοδίου, που συνοδευόταν από το παρακάτω (ή παραπάνω;) κομμάτι.

Βιβλία: Arthur & George του Julian Barnes και Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων (The Dispossessed) της Ursula LeGuin

Look what I read this winter (τέλη φθινοπώρου με αρχές άνοιξης, για να ακριβολογούμε). 

Το πρωινό bus reading καλά κρατεί. Ο (πρώτος μου) Julian Barnes στο "Άρθουρ & George" περιγράφει αργά και σχολαστικά αλλά με τρόπο που προσωπικά με κράτησε με χαρακτηριστική ευκολία, μια πραγματικά συναρπαστική πραγματική ιστορία. 
Η (επίσης) πρώτη μου Ursula LeGuin στο "Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων (The Dispossessed)" γράφει scifi αλλά στην ουσία γράφει για πολιτική, φιλοσοφία, οικολογία (και όχι μόνο), καταπιάνεται με έννοιες/δομές/θέματα όπως το άτομο, η οικογένεια, η αλληλεγγύη, η ελευθερία (και όχι μόνο), και όλα αυτά με τρόπο άμεσο και απλό. 
 Συνοψίζοντας με μια λέξη για τα δύο βιβλία, το ένα εξαιρετικό το άλλο σημαντικό. 

[αρχική ανάρτηση στο instagram στις 14.03.2019]

Βιβλία: Μαύρος Κύκνος (Black Swan Green) του David Mitchell

Τι είναι ο "Μαύρος Κύκνος" (Black Swan Green) του David Mitchell;
Είναι ένα ακόμα βιβλίο για την εφηβεία ή το πέρασμα σε αυτήν που όμως κατορθώνει να μιλήσει για πολλά περισσότερα, με τρόπο που ποτέ δεν μου φάνηκε βαρετός.
Στα 13 του κεφάλαια περιγράφει (όχι τόσο) τυχαίες στιγμές από ισάριθμους, διαδοχικούς μήνες της ζωής του ήρωά του, στη βρετανική επαρχία του 1982.
Και μαζί με την περιγραφή του πρώτου τσιγάρου ή του πρώτου φιλιού (που ακούγονται αρκετά κλισέ, αλλά ο τρόπος που δίνονται, τελικά δεν είναι και τόσο), καταφέρνει να μιλήσει για την ποίηση, την ομορφιά, το bullying, τη βραδυγλωσσία.
Αλλά και για την απώλεια, την ανάγκη για αποδοχή, την οικογένεια.
Αλλά και για την Αγγλία της Θάτσερ και τα Φωκλαντ (ο Mitchell βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει, χωρίς ποτέ να γίνεται κουραστικός).
Και όλα αυτά -σε μία άκρως ενδιαφέρουσα επιλογή του συγγραφέα- δίνονται μέσα από τη ματιά ενός 13χρονου αγοριού, του Jason Taylor, που σημαίνει ότι συχνά η πραγματικότητα μπερδεύεται με τη φαντασία, οι περιγραφές άλλες φορές φαντάζουν απλοϊκές, άλλες ιδιαίτερα οξυδερκείς, είναι όμως πάντα ζωντανές και ευαίσθητες, όπως ο νεαρός ήρωάς του.
Στα θετικά οι ευφάνταστοι χαρακτήρες που δεν θα δυσκολευτείτε να εντοπίσετε (όπως ο Hugo ή η Madame Crommelynck - που διαβάζω ότι εμφανίζονται και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα). Επίσης, είναι ενδιαφέρον πώς ενώ αρχικά με ξένισε ο (θεωρητικά απότοπος) τρόπος που κλείνουν ορισμένα κεφάλαια, στο τέλος του βιβλίου αισθάνθηκα ότι ο κύκλος της περιγραφής (και της ζωής του ήρωα) ολοκληρώνεται ιδανικά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το κείμενο είναι γεμάτο με (pop) αναφορές από τη δεκαετία του '80, από τη μουσική, την τηλεόραση, τα φαγητά, τις καταναλωτικές συνήθειες.
Κλείνοντας, να σημειώσω ότι η μετάφραση στα ελληνικά από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου μου άφησε μια καλή αίσθηση.
Εν ολίγοις, ο Μαύρος Κύκνος είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε (πολύ).
(αντικειμενικά: 4 από 5 αστεράκια, υποκειμενικά: αστεράκια στο φουλ).

(1) για να μην μπερδευτείτε, σε περίπτωση που αναρωτιέστε ακόμα δηλαδή, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με την ταινία του Aronofsky.
(2) όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο της έκδοσης που έπεσε στα χέρια μου (Ελληνικά Γράμματα, 4η έκδοση, 2008) ψιλοέφριξα (εξώφυλλα που απεικονίζουν τον ήρωα, σε φωτογραφία, ποτέ δεν ήταν του γούστου μου). Όσο όμως διάβαζα το βιβλίο, το αποδέχτηκα ως αρκετά ταιριαστό με το περιεχόμενό του (it grew on me, που λένε).

Columbus (the movie)

(το είδαμε στις 26.03.2019)

4.5/5

Το μισό αστεράκι, γιατί έχω soft spot για τον John Cho από την εποχή των Harold & Kumar, γιατί Kogonada (μπορείς να σκεφτείς πιο cool όνομα σκηνοθέτη;), γιατί Αρχιτεκτονική.

bonus: books vs. video games.

(έχει και άλλα που μου ρχονται σιγά σιγά αλλά θα κρατηθώ - δείτε το και προσθέστε τα δικά σας.)